Herman Hümmels
Home

Leven na de dood

Jouw IK is een emergentie. Ontstaan uit het niets, ontstaan uit Potentie, afgesplitst van de-Potentie. Ogenschijnlijk met een voorgeschiedenis: de liefde van je ouders, de hartstocht van je ouders of van de zieke geest van een verkrachter. Of, tegenwoordig, alleen, de kinderwens van je moeder. Dit begin is aannemelijk. Wat er verder gebeurt maak je voor een deel mee in het NU. Maar hoe is het als je dood bent? Ook een 'leven' na de dood is aannemelijk. Maar hoe ziet dat er uit?

Als 'iets', modelmatig, uit het niets, uit 'Potentie' ontstaat, dan is het niet nodig om het bestaan van een god aan te nemen. Daarmee vervallen alle ideeën die door godsdiensten worden aangehangen.

Potentie is: mogelijkheid. Is alles mogelijk? Wel is alles denkbaar. Maar dat niet alles mogelijk is merken we in het NU. In het NU hebben we te maken met allerlei beperkingen. In het NU gaat het om de vraag HOE we met deze beperkingen omgaan. Jouw IK leert die beperkingen kennen en trekt conclusies (interpretaties) die in het IKgeheugen worden opgeslagen. Die interpretaties noem ik ook wel 'manifestaties'. Jij manifesteert jezelf, daarmee maak jij jezelf tot jouw-Verleden. Je manifesteert jouw-Potentie. Je Verleden neem je mee als je dood gaat.

Met het leren kennen van de beperkingen leer je ook de mogelijkheden (jouw-Potenties) kennen. In het NU is het een belangrijke vraag hoe je hiermee omgaat. Dit maakt wie jij bent. Zegt dit iets over de vraag hoe jouw-Toekomst eruit ziet als je dood bent?

Duidelijk is dat de lichamelijke beperkingen niet meer werkzaam zijn als je niet meer leeft. Maar wat je geleerd hebt blijft wel bestaan. In het niet-NU van jouw-Verleden en jouw-Toekomst draag je, wat je geleerd hebt, met je mee. Deze eigenheid blijft bestaan (zie mijn boek 'Zelfhandhaving'). Maar hoe zit het met de verhouding tot de aardse werkelijkheid? Het-NU gaat gewoon door ook al bestaat jouw-NU niet meer. Jij bent ogenschijnlijk alleen nog niet-NU als je dood bent, dat wil zeggen: vorm- en tijdloos. Maar niet-NU kan niet bestaan zonder NU. Dialectisch gezien: de negatie doet een negatie van de negatie ontstaan; er ontstaat een nieuwe relatie tot het NU, een soort meta-relatie. Hoe zou die meta-relatie er uit kunnen zien? Vanuit het gezichtspunt van de vorm- en tijdloosheid is er geen verschil tussen Verleden en Toekomst. Want Verleden en Toekomst verschillen alleen in de tijdsaanduiding: tijd 'bestaat' niet in het niet-NU.

Jouw-Verleden 'bestaat' onafhankelijk van vorm en tijd; je draagt het met je mee. Wat er ook gebeurt is, in principe kun je weer oproepen wat je wilt, niets wordt vergeten, alles wat je meegemaakt hebt bestaat 'altijd'. Ditzelfde geldt ook voor jouw-Toekomst. Er is, wat de vorm- en tijdloosheid betreft, geen verschil tussen jouw-Verleden en jouw-Toekomst. Ze vormen een eenheid. Jouw-Verleden blijft bestaan als je dood bent, want het is tijdloos en bestaat dus oneindig. Ik trek daaruit de conclusie dat je ook een Toekomst hebt als je dood gaat.

Dat je een Toekomst hebt als je dood gaat zegt nog niets over de 'vorm' van jouw 'nieuwe' Toekomst. In het NU had je invloed op jouw aardse bestaan en op dat van anderen. Heb je dat nog steeds? Stel dat je wel kunt 'waarnemen' wat er op aarde gebeurt. Zonder aannames is hierover geen logisch model op te bouwen: het kan zijn dat je ook dan, als je dood bent, kunt waarnemen wat er in het-NU gebeurt. Ik kan daar niet met zekerheid iets over zeggen.
Er zijn wel constructies denkbaar. Je kunt je bijvoorbeeld afvragen hoe jouw-Potentie zich verhoudt tot de-Potentie (het-Grote-Geheel). Er zijn twee mogelijkheden: jouw-Potentie staat los van de-Potentie of het vormt daar een onderdeel van. Het kan allebei: beide ontstaan uit het niet-Iets, uit Potentie. Daarnaast kan jouw aardse bestaan eenmalig of meermalig zijn. In het laatste geval komt het begrip 'wedergeboorte' in het vizier.

Als jouw-Potentie los staat van de-Potentie, zult je 'in je uppie' na je dood jezelf verder moeten ontwikkelen, of niet, of bijvoorbeeld alleen maar plezier maken, of je vervelen, of eeuwige gelukzaligheid ondervinden. Mijn evolutiemodel ademt de sfeer uit van een ontwikkeling (die in het-NU plaatsvindt). Het aardse bestaan ontleent daaraan zijn zin en betekenis.

Als jij geen deel van het-NU uitmaakt, lever je geen bijdrage aan de aardse ontwikkeling en dus ook niet aan het-Grotere-geheel. Als je geen deel uitmaakt van het-Grote-Geheel, neem je niet deel aan de ontwikkeling. Dit is in tegenspraak met hoe we de invloed van mensen beleven op hun omgeving, op de natuur, op het-Grote-Geheel. Als jouw-IK-en-zijn-Bewustzijn wel deel uitmaken van het het-Grote-Geheel, maakt ook jouw-Potentie deel uit van de-Potentie. Daar ga ik van uit.

Jouw manifestatie in het-NU, jouw aardse bestaan, kun je zien als een tijdelijke afsplitsing van het-Grote-Geheel. Die afsplitsing is tijdelijk, zoals ook het aardse bestaan tijdelijk is. Ze kan, zoals gezegd, eenmalig of meermalig zijn. De meermalige optie is in overeenstemming met mijn evolutiemodel, want je invloed op de ontwikkeling van het aardse bestaan kan doorgaan.
Ik voelde, tot nu toe, niets voor het begrip 'reïncarnatie', of liever: 'wedergeboorte', maar het is wel een voor-de-hand-liggende optie om te kiezen. Het is bovendien in overeenstemming met mijn intuïtie die zegt dat het om de natuurlijke en voortdurende ontwikkeling gaat. Maar houdt dit in dat ik voor reïncarnatie kies?
Ik kies ervoor dat ik na mijn dood terugkeer naar het-Grote-Geheel en van daaruit invloed heb op het voortbestaan.
Reïncarnatie lijkt in overeenstemming met de volkswijsheid van 'een oude ziel'. Het is ook in overeenstemming met de verhalen van mensen die een bijna-dood-ervaring hebben geacht. Velen vertellen dat ze 'teruggestuurd' zijn.
Op zich is het ook wel een mooie gedachte: wat ik in mijn-NU verprutst heb, kan ik later nog goed maken.
Toch denk ik dat deze oplossing te veel voor de hand ligt. Bovendien is reïncarnatie niet in overeenstemming met mijn evolutiemodel. Dit model biedt een betere oplossing.

Home   Voor reacties: Prikbord filosofie/mensvisie