Nepalese rugzak
Vanuit de plek waar we een Portugees gerecht aten, had ik goed zicht op wat er buiten gebeurde. Een personeelslid probeerde mensen binnen te lokken.
Waarom gebruiken restaurants die irriterende verkooptechniek? Ik vroeg me af waarom ze niet de sympathieke manier van de Garuda-portier in Kathmandu hanteren: hij salueert, lacht breed en groet vriendelijk elke voorbijganger, en maakt daardoor een onvergetelijke indruk.
 Er schoot me een ander voorval te binnen waarbij iemand probeerde klanten te winnen. We waren aan het begin van de Sarangkot-route (Nepal). Het zou een hele klim worden. Dat wisten wij nog niet, maar de vriendelijke Tibetaanse vrouw die ons bezig zag wist het wel. Ze kwam naar ons toe en bood Marjan een wandelstok aan. "Je zult hem nodig hebben". Boven aangekomen bleek de moeite niet voor niets. Het was nog steeds donker, maar vaag zagen we de contouren van de Himalaya. En toen, plotseling: een gouden randje rond de hoogste toppen. De eerste zonnestralen beschenen de sneeuw. Ontzagwekkend mooi.
Weer terug bij het huisje van de Tibetaanse vrouw bleek ze nergens te bekennen. Beneden aan de berg stonden wat kraampjes waar dingen verkocht werden voor toeristen: halskettingen, sjaals, snuisterijen. Ineens zagen we de vrouw van de wandelstok. Ze kwam op ons af en vroeg of we hadden genoten. We gaven de stok terug en zij nodigde ons uit bij haar kraampje. Ze verkocht geborduurde kussenovertrekken die we niet mooi vonden en niet nodig hadden. We bedankten haar nogmaals voor de stok en wilden verder gaan. Niets kopen bleek niet de bedoeling te zijn. Ze volgde ons. Naarmate we verder liepen werd ze bozer, en op het laatst begon ze te schelden en te tieren.
 Tegenover ons hotel in Portugal was een oosters winkeltje. Daaruit kwam regelmatig prachtige fluitmuziek. We gingen naar binnen om te zien of de muziek verkocht werd. Dat bleek het geval. Het was muziek uit Nepal, volgens de overjarige hippie-verkoopster. Ze zei dat ze er kopieën van had gemaakt en dat ze ons er een zou geven. Ik dacht: "okay, heeft zij ook een meevallertje". Ze liet nog even horen dat dezelfde muziek op de cd stond en deed het in een plastic zakje. Ik vroeg: "hoeveel?", om haar te betalen. Ze zei: "nothing, good for the soul".
We liepen de winkel uit, elk moment verwachtend terug geroepen te worden. Maar dat gebeurde niet.
Terug op onze hotelkamer, nog steeds beduusd, beseften we dat het de Nepalese rugzak was die Marjan droeg...
|