Mattheus passie (2002)
Toen ik in 2002 in Nepal was liep ik tussen de hutjes van Gothauli Musahar Village door. Ik kon alleen maar non-verbaal met de mensen communiceren...
Wat zouden zij van mij vinden? Ze woonden in iets dat nauwelijks een ‘hut’ genoemd kon worden. Een paar vierkante meter, wat stro, wat plastic... Noodvoorzieningen. Want een paar maanden ervoor was het dorp waarin ze woonden tijdens de moesson weggespoeld.
De mensen waren heel vriendelijk. Ze boden ons een matje aan om op te zitten en we kregen thee te drinken. Ze wilden op de foto... Het was duidelijk dat hier nooit toeristen kwamen, want er werd niet gebedeld. De enige vraag kwam van een moeder: of wij de school voor haar kinderen wilden betalen.
We zijn ook in een ander Musahar dorpje geweest. Dat werd gesponsord. Daar kwamen regelmatig toeristen. In de vertrekhal op de luchthaven hoorden we een Hollander, een paar rijen verderop, vertellen dat ze een geit gekocht hadden en aan de mensen van dat dorp hadden gegeven.
In dat andere dorp waren de huizen niet weggespoeld. Maar de mensen zagen er niet gelukkig uit. Onverzorgd. In de muren van hun huizen zaten gaten. Die waren niet dichtgesmeerd. Wat toch eenvoudig had gekund. Uit één van de hutten stak een bamboestaak, met daarop een tv-antenne...
Terug in Nederland zit ik in mijn luie stoel met een koptelefoon op te luisteren naar de Matthäus Passion. Het is per slot van rekening Paasweek. Ik houd niet alleen van Nepal maar ook van Bach. Twee werelden. Ik denk na over het dilemma waar we als Do-Itters mee zitten. Wat kunnen we voor de Musahar-mensen betekenen?
Het dilemma waar we mee zitten is, dat volgend jaar februari het huurcontract voor Riverside afloopt en de huurbaas, voor de volgende periode, onmogelijk veel geld vraagt. Verlenging van het contract zit er dus niet in. Maar zonder een vaste basis voor Dhurba en zijn team is het voor ons onmogelijk de projecten die we voor ogen hebben uit te voeren. Daarom hebben we de doorstart van Riverside als eerste prioriteit gekozen. Alleen via deze weg kunnen we duurzaam iets betekenen.
Voor zoiets concreets als de ellende van anderen kun je de handen nog wel eens op elkaar krijgen. De mensen in het andere Musahar-dorpje krijgen af en toe een geit. Maar voor zoiets als de doorstart van een hotel...