Help, ik word geholpen!
Het was al zo'n half uur later dat ik tegen Marjan zei: "Dat was eigenlijk toch wel een goeie". Ze begreep natuurlijk niet waar ik het over had. "Dat van die dingo", zei ik: "Een gevoerde dingo is een dode dingo".
 We hadden naar een documentaire gekeken op 'Discovery'. Over dingo's. "Je gaat dat niet gebruiken hoor!", was haar reactie. Ze begreep nu dat ik de relatie gelegd had tussen de Australische wijsheid en ontwikkelingswerk.
Dat gezegde heeft betrekking op het appèl dat honden op mensen doen. Daar is niets mis mee. Er is zelfs een theorie die zegt dat het niet de mens is geweest
die honden tot huisdier heeft gemaakt, maar andersom: dat het de hond was die de mens opzocht. En in zijn buurt bleef. Dit leverde kennelijk voordeel op. Volgens de theorie niet alleen voor die honden, maar ook voor de mensen. Denk aan de rol die honden kunnen spelen bij de verdediging tegen wilde dieren. En bij het hoeden van een kudde.
Toen we de eerste keer in Riverside - de voorloper van Sapana Lodge - logeerden waren er alleen nog maar de kamers op de begane grond klaar. Voor onze kamerdeur lag steeds een zwerfhond. Hij zag er onverzorgd en ongezond uit. Als we een eindje gingen wandelen liep hij met ons mee en joeg andere honden weg. We hebben nooit begrepen hoe hij aan de kost kwam.
De reden van dat gedrag, zo hadden wij bedacht, zou wel eens kunnen zijn dat die honden nogal eens door toeristen gevoerd werden.
De Australiers weten dat ze een dingo niet moeten voeren. Als dat gebeurt zal het dier steeds weer de mensen opzoeken. Dat kan tot ongewenste situaties leiden. Ze vergrijpen zich dan ook wel eens aan het vee. Een dingo in de buurt van een menselijke nederzetting wordt afgeschoten.
 Ik twijfel of je het bedelen van honden mag vergelijken met het bedelen van mensen, en met de activiteiten van veel hulporganisaties. Maar het resultaat is hetzelfde: toenemende afhankelijkheid. Waarom zou je moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Waarom zou je je inspannen als je het ook voor niets kunt krijgen?
In ons land kennen we dat verschijnsel ook. Het heet dan 'hospitalisatie'. Mensen hebben, net als honden, de neiging de makkelijkste weg te kiezen. Bij de erge vormen van hospitalisatie - die je bijvoorbeeld aantreft bij mensen in inrichtingen - hebben mensen zelfs afgeleerd verantwoordelijk te zijn voor hun eigen leven. Ze zijn apathisch en durven geen beslissingen meer te nemen. Ze stellen zich geheel afhankelijk op van hun verzorgers.
Mensen helpen is een hachelijke onderneming. Hulpverlening kan makkelijk afhankelijkheid bevorderen.
|