Dina op tv
"Alles is verpest. Door dat rotding. Je komt altijd ongelegen. En de kinderen worden er moddervet van." Dit zei Dina. Ze woont in het Aosta-dal (Italië). Ze woont daar alleen. Geen elektriciteit. Water komt uit een bron. Ze sprokkelt hout om op te koken en voor 'de verwarming'. De was doet ze met de hand. De armoede waarin ze leeft, beleeft ze zelf als rijkdom.
 Graag zou ze wat verder van het pad afwonen. De toeristen die langs komen stellen vaak dezelfde vragen: "Hoe doet u dat zonder stroom? En hoe gaat dat 's winters dan?" Van nieuwigheden als televisie en wasmachine moet ze niets hebben. Wel heeft ze telefoon. En nu is ze op t.v..
Een tijdje geleden kwam de burgemeester haar een prijs uitreiken. Van de VVV. Omdat ze zoveel voor het toerisme betekende. Ongewild is ze een toeristische attractie geworden. Ze blijft vriendelijk tegen de mensen.
Voordat ik zelf in Nepal was geweest vond ik dat toeristen maar beter weg konden blijven uit de ontwikkelingslanden. Ongepaste nieuwsgierigheid. De uitnodiging van mijn dochter om bij haar op bezoek te komen in Nepal leverde dan ook de nodige tegenstrijdige gevoelens op.
Dina weet dat de ene toerist de andere niet is. Sommigen zien alleen de buitenkant. Ze kijken door een zeef en zien alleen wat ze willen zien. Echt contact heeft Dina niet met ze. Ze begrijpen niet wat haar beweegt om zo te leven. En Dina begrijpt hen niet. Ze leven langs elkaar heen. Twee verschillende werelden.
Dina heeft geen behoefte aan verandering. Toeristen hebben haar dan ook weinig méér te bieden dan wat afleiding.
Veel Nepalesen denken dat het toerisme hen wél wat te bieden heeft. Ze zien de welvaart van de toeristen als iets aantrekkelijks. En ze hebben gelijk. Welvaart is nodig voor welzijn. Als je honger hebt, geen geld hebt om een dokter te betalen of je kinderen naar school te sturen, dan wil je verandering. En dan hebben westerse toeristen je wat te bieden.
Ongewild tot toeristisch object worden. Is dat erg? Het gaat erom wat je elkaar te bieden hebt. En wat je er voor over moet hebben. Het gaat om een evenwicht tussen kosten en baten.
Bij het contact tussen mensen uit twee werelden gaat het ook om de vraag wat je van elkaar overneemt.
De kunst is om het goede te behouden terwijl je verandert wat verbeterd kan worden.
Dina heeft wel een telefoon.
|