Analfabetisme
 Meer dan de helft van de Nepalese bevolking is analfabeet. Het lijkt moeilijk om je voor te stellen wat dat is: niet kunnen lezen en schrijven. Maar dat wordt wat makkelijker als je in Nepal rondloopt. Daar was ook ik analfabeet. Ik zag allerlei vreemde tekentjes. Het was me wel duidelijk dat het een 'schrift' was. Maar ik kon het niet lezen, laat staan schrijven. En eigenlijk viel het wel mee. Ik ben er geen enkele keer door in de problemen gekomen. Je kunt je als analfabeet dus best handhaven. Dat lukt ook een flink aantal Nepalesen.
Is het erg om analfabeet te zijn? Op zich niet. Je kunt er wel om communiceren met andere mensen. Lezen en schrijven is op zich geen fundamentele behoefte van mensen. Kunnen communiceren is dat wel.
Toch is de conclusie dat analfabetisme niet erg is te kort door de bocht. Analfabetisme is namelijk een teken van iets. Er zijn twee mogelijkheden. Het kan zijn dat je de geestelijke vermogens mist om het te leren. Dat is bij een deel van de Nederlanders het geval. Het kan ook een gebrek aan scholing zijn. En dat is wél erg. Niet als je drie jaar oud bent. Wel als je volwassen bent.
 Gebrek aan scholing houdt in, dat je van heel veel dingen geen weet hebt waar je mét scholing wél van zou weten. Kennis is macht. Zonder scholing tel je niet mee. Het beperkt je maatschappelijke mogelijkheden. Het beperkt je mogelijkheden om een redelijk welvaartsniveau te bereiken. Het maakt je afhankelijk van hen die meer weten. Het werkt armoede in de hand.
Ik heb de Nepalese schrifttekens op mijn computer in de 'digitale trainer' ingevoerd. Als ik goed mijn best doe, kan ik die tekens straks lezen. Als ik een volgende keer in Nepal kom kan ik voorlezen wat er geschreven staat. En misschien verstaat een Nepalees wel wat ik zeg. Maar veel schiet ik er niet mee op. Want ik weet zelf niet wat ik zeg.
|