Schoolreisje
Kris zit in de klas. In zijn eentje, omdat de andere kinderen met een schoolreisje mee zijn. Af en toe komt een conciërge langs. Hij kijkt door het raam, en loopt dan weer verder.
Kris mocht niet mee, omdat zijn moeder de bijdrage voor het reisje niet kon betalen.
Geloof me, alles wat ik in dit blog vertel, berust op werkelijke gebeurtenissen. De moeder van Kris had het geld niet en de school ging er op deze manier mee om. Een jaar of tien geleden. In Nederland.
In Nederland betekent 'armoede' iets anders dan in Nepal. Een 'arme' in Nederland kan volgens Nepalese begrippen 'rijk' zijn.
Relatieve armoede heeft betrekking op het verschil in besteedbaar inkomen binnen een maatschappij (binnen een land).
Binnen een maatschappij gelden bepaalde normen en ideeën over wat men acht een 'menselijk bestaan' te zijn. Die normen en ideeën kunnen per land verschillen. Daarom kan iemand volgens de normen van het ene land 'arm' zijn en volgens die van een ander land niet.
Absolute armoede heeft betrekking op het ontbreken van elementaire zaken om fysiek in leven te kunnen blijven. Het gaat hierbij om basisvoorzieningen als een dak boven je hoofd, kunnen beschikken over voldoende en gezond eten, schoon water, goed onderwijs, sanitaire voorzieningen, gezondheidszorg, enzovoort.
Krishna probeert met zijn vriendjes in de beek visjes te vangen. Hij heeft een nieuwe manier gevonden. Van een balpen heeft hij een soort geweertje gemaakt en hij probeert daarmee vis te schieten. Zijn vriendjes kijken toe, en als het bijna lukt hebben ze plezier.
Krishna is een van de Nepalese kinderen die jaarlijks medisch 'gecheckt' worden door een medisch team onder leiding van Karlien Bongers (BUNCH). Nu meer dan duizend kinderen. In het begin, 10 jaar geleden, was 75% van de kinderen ondervoed of ziek. Nu krijgen de ergste gevallen medicijnen. De ouders krijgen voorlichting over wat gezond is om te eten. Maar als een kind echt ziek is, dan kunnen de ouders geen kant op. Een dokter is er niet, alleen een 'drogist', die naar beste weten iets voorschrijft, als de ouders het kunnen betalen. Dat is voor velen niet weggelegd; zij zijn aangewezen op een gurau.
Niet alleen medische zorg ontbreekt, ook goed onderwijs is er niet. Krishna zit in een klas met nog 75 andere kinderen. En Krishna heeft geluk, veel kinderen, vooral meisjes, krijgen helemaal geen onderwijs.
Dat zie je allemaal niet als je als toerist een tochtje door Tharu-dorpjes maakt. Armoede is vaak onzichtbaar.
Vandaag, 7 januari 2015, lees ik in het AD:
"Het schoolreisje en de muziekles dreigen erbij in te schieten als ouders de kosten voor de vrijwillige schoolbijdrage niet kunnen opbrengen." en:
"Een groeiend aantal ouders kan de onderwijskosten voor hun kinderen niet meer opbrengen. Dat blijkt uit cijfers van de Stichting Leergeld, waar ouders met een krappe beurs kunnen aankloppen als ze bijvoorbeeld de vrijwillige ouderbijdrage niet kunnen betalen."