We hadden ons de toekomst anders voorgesteld. Het eerste bericht las ik in een mailtje. Eén korte opmerking. Niemand besefte nog de werkelijke omvang. Er zijn wel meer aardbevingen in Nepal.
Ik moest weg. In de auto hoorde ik meer. Maar het drong niet door. Weer thuis zag ik op de tv dat er werkelijk iets aan de hand was. Het gekke was dat ik nauwelijks reageerde. De volgende dag heb ik de hele dag op internet gevolgd wat er gebeurde. Maar ik deed niets. Verdoofd. Ontkenningsfase? Ik vroeg me wel af wat ik moest doen. Ik had geen idee. Pas in de nacht van zondag op maandag wist ik het: gewoon doorgaan, aangepast en met dubbele inzet.
Dhurba en ik werken samen. SVSI voor ontwikkelingswerk, Stichting Doubler voor het onderhoud van het crowdfunding platform. SVSI voor de marketing, Doubler voor de uitvoering een van paar onderdelen. Die uitvoering zou in de toekomst ook in handen van SVSI komen.
Onderdeel van het informatieplan was een nieuwsbrief. Maar ook een blog. Om onze visies te etaleren en om de kring van supporters groter te maken. Het blog was vooral ook bedoeld om alle supporters de gelegenheid te geven om mee te praten en een mening te geven. Het 'DoublerBlog' zou onder mijn verantwoordelijkheid uitgegeven worden, wat inhoud dat Dhurba het niet eens hoeft te zijn met mijn mening.
De eerste Nieuwsbrief was net een paar dagen uit, toen de ramp zich voltrok. Het blog was al langer online, maar daar was nog geen ruchtbaarheid aan gegeven. In overleg met Dhurba heb ik het crowdfunding platform aangepast en expliciet voor de noodhulp ingezet. Dat ging in het begin niet vlekkeloos. Door de aanpassing was niet alles duidelijk. Dat kon door snelle reacties van sommige supporters snel opgelost worden. Ook met de nieuwsbrief ging het anders dan gepland. Normaal doe ik niets als het niet door Dhurba wordt 'opgedragen'. Ik functioneer als vrijwilliger in zijn organisatie. En als voorzitter van Stichting Doubler werk ik weliswaar onder eigen verantwoordelijkheid, maar de inhoud van de nieuwsbrief zou onder Dhurba's verantwoordelijkheid plaats vinden. Dat kon nu niet gerealiseerd worden. Dhurba had wel iets anders aan zijn hoofd. Toch was het een unieke en noodzakelijke mogelijkheid om de fondsenwerving te promoten. Dat heb ik toen maar gedaan.
Nu, na ruim een week, voel ik tranen opkomen. Spontaan. Vanwege het verdriet dat veel Nepalezen hebben? Vanwege wat hun dierbaren overkwam? Vanwege hoe alles is veranderd? Vanwege de ellende waarin veel mensen nu zitten?
De vraag is: hoe nu verder. Voorlopig zal elke activiteit gericht zijn op noodhulp, en vervolgens op wederopbouw. Daar is nog veel geld voor nodig. De manier waarop Dhurba het doet, is een vorm van wat ik versta onder 'ontwikkelingswerk'. Daar ga ik in andere 'posts' dieper in.